E fejuara ime e bardhë
Ngado që shkoj nëpër pyll
mbi këmbë, mbi duar, këndej e andej
gjethet bien nga pema në pemë,
më zgjojnë dhe kam frikë,
ndërkohë që pikturoj si në gjumë, si në ëndërr,
kur pylli ngarkohet me borë
tabloja ime i ngjan një bote tjetër,
i vetëm prej kaq vitesh këtu qëndroj
dhe një mrekulli pres të shfaqet
te më ngrohë, frikën të ma largojë,
nga të gjitha anët pres që ti të vish drejt meje
dhe atëherë të fluturoj
me ty të ngjitem në shkallaren e Jakobit
sipër reve, ti, e fejuara ime!
Në tokë
Do doja të përmbushja ëndrrën tënde
dhe të tregoja një të vërtetë tjetër
në dritën tënde
ngjyrat e mia të merrja…
Si një barbar
Atje ku shtëpitë e përkulura ngjishen,
atje ku shtegu ngjitet drejt varrezave,
atje ku rrjedh një lumë i gjerë,
aty kam ëndërruar jetën time,
natën një ëngjëll fluturon në qiell,
ku një dritë e bardhë rrufeje mbi çatitë
më thotë se përpara kam një udhë të gjatë,
të gjatë,
drita emrin tim do e çojë lart çative
populli im për ty unë kam kënduar
nuk e di nëse kjo këngë të pëlqen
por një zë më del nga mushkëritë,
nga trishti dhe lodhja,
mbi ty pikturon lule e pyje
njerëz e shtëpi,
si një barbar fytyrën tënde pikturoj me ngjyra
natë e ditë të bekoj populli im!
(shqipëroi L. Rama)