Libër i ilustruar nga piktori Stefan Taçi
Të kujtohet? …
Ishte një natë e ngrohtë vere,
kishte kaluar mesnata,
dhe në shtrat,
ajo grua plakë zgjati dorën
mbi gjoksin e burrit të saj:
– Po fle?
– Po!
– U kujtova, si në ëndërr…
– Çfarë?
– M’u shfaq ajo natë kur të kërkoja ngado në qytet,
nëpër shi, nëpër erë,
të kërkoja si e çmendur dhe lusja Zotin
të ishe me një grua tjetër,
të ishe gjallë…
thuamë, ku ishe?
Ai u kthye nga ajo dhe i preku buzët e rreshkur.
Ishte ftohtë.
– Fol! Heshtja rëndonte plumb.
– Po… isha me një grua,
gjithë jetën kam dashur të ta them,
e ç’rëndësi ka tani?
Ne së shpejti do shkojmë,
të lëmë diellin dhe kapërcejmë pragun e natës së gjatë…
Ai e puthi dhe ajo qau.
– Fli tani, është vonë,
dhe pak do këndojnë zogjtë,
turtulleshat do marrin rrugët e qiellit.
– Kisha frikë për ty!…
tani kam shumë kohë për të fjetur.
Dhe ata iu ngjitën njëri-tjetrit,
sytë përballë,
krahët mpleksur,
zemrat një mbi një,
me plagët që rridhnin ende,
që rrihnin ngadalë, në kohën pa kohë,
me në agun që s’donte të zbardhte më…
Ti numuron ditët
Ti numuron ditët
ndërsa unë, hapat e tua mbi re,
hapa që nxitojnë të thithin nektar dashurie…
ti numuron muaj duke rendur lëndina ende të pashkelura
me kureshtjen e zbulimit të një toke të re
dhe pse e di që shpesh zhgënjehesh,
pasi ideali yt i ka nderur krahët shumë lart
aq sa vështirë ta arrish,
ashtu siç ndodh me lirinë…
ti numuron ditët si petale lulëkuqesh
kundruar nga zogj të artë që harrojnë të fluturojnë
dehur nga rënia e petaleve në një «ralenti»
ku mungon graviteti dhe ku tingujt janë bemolë të shumëfishtë…
ti numuron orët që kumbojnë si në kube katedralesh
aty ku ke ndërtuar mrekullinë tënde
aty ku janë gjithë këngët e tua të dashurisë së një jete
rrethuar nga ëngjëj që s’flasin por vetëm hepohen
në valë madhërie të një kënge biblike…
e kështu, orët që kumbojnë
të mallëngjejnë sytë, buzët, gjinjtë,
gjithçka tënden në drithmën e një dite si kjo…
Ti numuron ditët,
ti ende pret
si bijë e një Penelope antike…
Kantabile…
Ti luan dhe harrohesh,
himne, suita, sonata,
sa shumë këngë të botës,
njëmijë pranvera bashkë,
njëmijë hëna dhe diej që s’duan të shuhen,
ti luan në do-maxhor,
pastaj një kreshendo kantabile,
gjithë këto hire e dehje mbi trupin e një gruaje
ku gjithë gjenitë e botës kanë luajtur mbi të,
një Mozart njëzetvjeçar, një Beethoven plak dhe i shurdhët,
një Chopin në prag të vdekjes apo një Rubinstein.
Është një piano në velur
si trupi i lëshuar dhe pa peshë i një gruaje
në ekstazën e vet…
Hera e parë që të tregoj përralla kaq të bukura
E di e dashur që ti më dëgjon,
pashë lotin tënd të vetëm që rrodhi nga syri yt,
aty, shtrirë si një ëngjëll që veç merr frymë,
nën dritën e bardhë të heshtjes,
tri muaj ballë portës së hapur të largimit…
A më dëgjon ? Unë jam këtu,
duke përgjuar rrahjet e tua,
me buzët e mia të nxehta mbi gishtërinj.
E di që dhe ti me flet
ashtu heshturazi, siç di ti,
si në deliret e tua të ëmbla plot pëshpërima
mbi gjoksin tim të dehur dhe çarçafët e shprishur,
e di që je zgjuar,
pashë qerpikun tënd të dridhet
si nga një lajmës i largët fatbardhë,
dhe kështu shpresoj në jetën tënde,
në jetën time nderur mbi plagë,
buzët e tua janë ende rozë dhe pse të rreshkura
dhe gjiri yt i ngrohtë, gjithnjë,
e di që dhe t’i përgjon hapat e mia gjatë natës
që dhe ti ndjen flladin e mëngjesit,
e di që dëgjon çdo fjalë timen
edhe pse me një jehonë të çuditshme,
është hera e parë që të tregoj përralla kaq të bukura
përralla me të Bukurën e Dheut që humbiste në pyll
dhe lëndinat e gjelbërta varur në qiell,
për njeriun që vinte veshin në tokë
për të dëgjuar se ç’bëhej në anën tjetër të botës,
kështu përgjoj dhe unë e dashur
cipën e bardhë të trupit tënd
që drithërohet nga përrallat e mia,
unë ta kam mbyllur tashmë portën e largimit,
ti s’do të ikësh askund,
ti do të jesh këtu me mua,
do të rivish ashtu zbathur sërrish në jetën tënde,
në jetën time,
për t’i treguar botës përrallat e mia
dhe legjendën e përkushtimit…
Sonatë në do-maxhor
Të kesh qënë
Isha – një djalosh që vraponte nën tingujt e Luçio Batistit;
Ishe – një fustan i kuq në udhëkryqin e botës;
Isha – një kitarë që donte të këndonte gjer në ag;
Ishe – sythi i bulëzuar i pranverës së hershme;
Isha – Ricos, Lorka, flamenko, varg i Eluard dhe i Nerudës;
Ishe – ishe habija e botës veshur në të bardhë;
Isha – shkalla tënde, ku ti ngjiteshe në qiell;
Ishe – syri im i pagjumë në portën e natës duke pritur kometën të kthehej.
Të jesh
Jam – syri i kthjellët, barku yt i ngrohtë
Je – çarçafi im i bardhë, larë në diell;
Jam – krahu yt përkulur, si një hark dhimbjeje;
Je – ëngjëlli që ka humbur gjumin dhe prehjen;
Jam – syri i trishtë i Rembosë, loti yt i tharë;
Je- linja e përkryer dhe gjithë hir e Modilianit;
Jam- dehja e dhimbshme e Verlenit të humbur në trisht;
Je – rubini i fshehur në habinë e mrekullisë.
Jemi
Jemi – katër duar të ngjizur;
Jemi – dy trupa të kërleshur në agun e mëngjesit;
Jemi – një vullkan i sapo shuar që kërkon prehje;
Jemi – llavë që ftohet ngadalë dhe shndrit si prush i ndezur;
Jemi – udhëtarë të një shpirti që endet në horizontin që humbet;
Jemi – mesazherë profanë të një përralle e mitologjie të shkuar;
Jemi – dy gojë të hapura, të ngrohta dhe të lëngështa prej veluri;
Jemi – udhëtarët e trenit të fundit.
Do të jem, do të jesh…
Do të jem – prehja tënde në ditën gri me lot të mpiksur;
Do të jesh – buka ime e ngrohtë për të vazhduar rrugëtimin;
Do të jem – fillesa e fjalës DUA;
Do të jesh – bari që të fëshfërin tek shtrihesh e lumturuar;
Do të jem – shtegu yt që ngjitet gjithnjë për tek unë;
Do të jesh – ëngjëlli shtatzënë, fëmija im i përjetshëm;
Do të jem – “Muri yt i Lotëve”, Bibël, Kuran, Torah;
Do të jesh – violina ime e fundit…
Do të jemi
Do të jemi – pragu i Mos-Kthimit;
Do të jemi – kujtesa e një milionë puthjeve që djegin;
Do të jemi – përroi që murmurit këngë laureshash;
Do të jemi – një histori poetike ndër miliona histori;
Do të jemi – ata që mbeten gjithnjë të uritur nga drita dhe përqafimi;
Do të jemi – kuaj të dëshirës së pafundme në livadhe të kohës;
Do të jemi – pema e kreshpëruar në udhëkryqin matanë kufirit të ndarjes;
Do të jemi – aromë trëndafili, bohemë të përjetshëm të këtij universi.
Flakur nga toka dhe dielli
Ajo vjen,
figurë pa formë
si përtej një xhami të avullt,
vjen e errët, me lotin që ende shndërit,
ajo vjen si një lule e tharë dhe e nxirë anemone
dhe shkel në hapësirat gjithë gropa të dhimbjes,
krehur keq nga era e marrë,
ajo vjen me një shpirt që nuk pulson
por veç dergjet mes njëmijë plagësh dhe fjalësh të pathëna,
ajo vjen s’dihet nga,
ajo shkon s’dihet ku,
si një hënë e kafshuar
flakur nga toka dhe dielli…
Burri i saj tashmë ka vdekur!