Një barkë shkon duke mbartur mbi vete një copëz jete, një fragment kohe, kujtime e dashuri, fjalë të thëna dhe ato që kurrë nuk janë thënë… Një barkë shkon, ngjizur në retinën e syve të mi, bashkë me flladin e një kohe që nuk është më edhe pse është 8 mars,ditë që ajo rizgjohet për tu përgjumur sërrish… Nëna, ati i ikur, bota,kujtimet, gjithçka që trazohet në shpirtin e dhimbur që do të këndojë e s’këndon dot, në buzët e mbledhura që duan të flasin e s’flasin dot dhe aortën që një çast harron ta hedhë gjak që të mund të kujtoj kohën e jetuar me aq shumë dashuri… Një barkë shkon, si në një sonatë të Hendel, ëmbël dhe hijerëndë njëkohësisht… shkon në kujtesën që ende s’është shuar…
Një burrë i vogël Me Nënën e tij…
Një burrë i vogël me nënën e tij… Disa muaj më parë në Tiranë, në shtrat, nëna më shikonte me sy të humbur dhe unë e pyeta: – Pse më shikon?… Dhe ajo mu përgjigj: – Të dua!… Dhe unë i putha duart, gishtërinjtë!… Një shi i nxehtë më ra në shpirt dhe më lagu gjer në kockë!…
Dhe atëherë, në një copë letër në xhep shkrova:
Nëna ime përgjumet me sytë në fëmijërinë e saj,
ngatërron ditët, muajt, vitet,
por jo fëmijërinë, as karafilët
dhe borzilokun në poçet e dritares nuk i harron,
aromë borziloku është ende trupi i saj,
ajo më flet për shtëpinë e vjetër mbetur tej kufirit
që nuk e shkeli më,
dhe që gjithnjë e shikon në ëndërr, sikur shkon,
duke kapërcyer Qafën e Botës,
duke ecur këmbëzbathur
mbi livadhet e gjelbërt, ashtu siç i la,
më kërkon ujë dhe cigaren e saj të përjetshme,
ndërkohë që hiri mbi gishtërinj i bije
si vitet që shkuan.
Nëna ime flë syhapur,
flet me fotografinë time përballë
varur në murin e kohës pa fund,
bën dialog dhe më thotë se jam vonuar,
ka brymë e mjegull në sytë e saj,
më flet për rininë e saj dhe dashurinë
për fustanet «dekolté» dhe dansin,
pastaj… pastaj, për ditën e ftohtë
kur më lindi në shtëpi, një ditë të ftohtë janari,
nëna ime ka shkuar të takojë fëmijërinë e saj
me gërshetin lidhur me manxuranë…
shkon… me hapat mbi ujë… shket gjithnjë…
për të lënë pas njëmijë diej që më djegin e më përvëlojnë…
Nëna ime përgjumet me sytë në fëmijërinë e saj
ngatërron ditët, muajt, vitet,
por jo fëmijërinë, as karafilët
dhe borzilokun në poçet e dritares nuk i harron,
aromë borziloku është ende trupi i saj,
ajo më flet për shtëpinë e vjetër mbetur përtej kufirit
që nuk e shkeli më,
dhe që gjithnjë e shikon në ëndërr, sikur shkon,
duke kapërcyer Qafën e Botës,
duke ecur këmbëzbathur
mbi livadhet e gjelbërt, ashtu siç i la,
më kërkon ujë dhe cigaren e saj të përjetshme,
ndërkohë që hiri mbi gishtërinj i bije
si vitet që shkuan,
nëna ime fle syhapur,
flet me fotografinë time përballë
varur në murin e kohës pa fund,
bën dialog dhe më thotë se jam vonuar,
ka brymë e mjegull në sytë e saj,
më flet për rininë e saj dhe dashurinë
për fustanet «dekolté» dhe dansin
pastaj… pastaj, për ditën e ftohtë
kur më lindi në shtëpi,
nëna ime ka shkuar të takojë fëmijërinë e saj
me gërshetin lidhur me manxuranë…
shkon… me hapat mbi ujë… shket gjithnjë…
për të lënë pas njëmijë diej që djegin e përvëlojnë…
