Të kujtohet?
Ishte një natë e ngrohtë vere,
kishte kaluar mesnata,
dhe në shtrat,
ajo grua plakë zgjati dorën mbi gjoksin e burrit të saj:
– Po fle?
– Po!
– U kujtova, si në ëndërr…
– Çfarë?
– M’u shfaq ajo natë kur të kërkoja ngado në qytet,
nëpër shi, nëpër erë,
të kërkoja si e çmendur
dhe lusja Zotin të ishe me një grua tjetër,
të ishe gjallë…
thuamë, ku ishe?
Ai u kthye nga ajo dhe i preku buzët e rreshkur.
Ishte ftohtë.
– Fol!
Heshtja rëndonte plumb.
– Po… isha me një grua,
gjithë jetën kam dashur të ta them,
e ç’rëndësi ka tani?
ne së shpejti do shkojmë,
të lemë diellin dhe kapërcejmë pragun e natës së gjatë…
Ai e puthi.
Ajo qau.
– Fli tani, është vonë, dhe pak do këndojnë zogjtë,
turtulleshat do marrin rrugët e qiellit.
– Kisha frikë për ty!…
tani kam shumë kohë për të fjetur.
Dhe ata u ngjitën njëri me tjetrin,
sytë përballë,
krahët mpleksur,
zemrat një mbi një,
me plagët që rridhnin ende dhe rrihnin ngadalë
në kohën pa kohë,
me agun që s’donte të zbardhte më…
Ne nuk patëm kohë…
Ne nuk patëm kohë të flisnim e dashur
ne veç puthnim gishtërinjtë dhe gjokset tanë,
endeshim mbi trupa që dihasnin dëshirë,
dhe hynim në portat tona të magjisë
jo, ne nuk patëm kohë të flisnim,
ne veç u binim kambanave tona
dhe ato na përpinin e thithnin brenda tyre
ne pinim veç burimet e njëri-tjetrit
gojët tona buronja,
thithnim nektarin e kurmeve, të syve, të buzëve
oh ç’nektar i ëmbël që papiruset e vjetra nuk na e thonë
kush je ti, cili jam unë
nuk thamë asgjë, veç putheshim të dehur
më shumë se Baudelaire nga poezitë e tij
s’kishim kohë, ishim jashtë kohe
edhe pse na dukej sikur njiheshim një jetë
fqinj të dashurisë
në atë kohë aq relative sikur gjetëm vetë Anjshtanjin
nga vije ti, nga vija unë,
nga ç’rrugë të këtij globi kaq të nxehtë,
ne ende nuk e dimë, ende,
kush je ti e dashur me ato buzë që djegin në skajin tjetër të botës
kush je ti ëndërr e nderur lart, në tavanin e shtëpisë time
që sa hap sytë të shoh dhe të përshëndes
ne nuk patëm kohë të flisnim për jetët dhe dashuritë tona
për plagët e zhgënjimet,
ne e harruam vetë kohën që nderej s’dihej ku…
Shëëët… ajo po flë!
Treni shkon
ndërsa ajo ballë meje flë,
një këmbë pak e ngritur
si skenë e një modeli
pështetur lehtë pas sediljes së saj,
treni shkon, xhamat piklojnë,
retë rendin me vrap
duke braktisur tutje
një pemë të harruar, xhveshur, fillikat
dhe qullur në shi,
ndërsa ajo, symbyllur,
shket tutje bashkë me endrrën e saj.
Ku shkon kjo vajzë, ku?
Në çkrahë, në ç’brigje?…
Lë librin mënjanë dhe shikoj sërrish,
këmba gjithnjë ngritur
dhe buzët e pulpta, të kuq,
gishtërinj të gjatë me manykyr nderur në ajër,
veç gjoksi i saj dihat
me frymëmarrjen e botës
dhe gjithë grave të dashuruara,
puthur, në ekstazë, si në gjumin e vonë,
poshtë një shekulli gri,
ajo lëviz kruspull
gati për ta mbajtur në krahë
për t’ia çuar orakullit të Delfit,
pallto e zezë,
flokë të zeza,
buzë të kuqe kramoizi,
dhe meqë s’kam kalem,
meqë s’jam piktor
filloj ta skicoj me sytë e mi
vizatoj vetullat, qerpikët,
zbres poshtë mbi faqet rozë,
prehem pak në mjekrën ovale të saj
dhe vazhdoj të vizatoj hiret
si të isha Man Ray
në dritën e atelierit të tij,
të vizatoj linjat e një të panjohure
në moshën e saj të artë,
si një Fornarina e Rafaelos,
një e Silmonetta e Boticelli-it
apo si një Hendricke e Rembrandt,
me fytyrën e dashurisë së parë,
atje në sedilje
ku gjithë gratë e botës flinin atë çast,
në sytë e saj,
me këmbën pak të ngritur
një model arti pashë, një frut dashurie
që s’duhet kafshuar…
Shëëët, ajo po flë,
por papritur ajo u zgjua,
kthyer nga unë.
Buzët u hapen si petale trëndafili,
ajo më pa,
unë e pashë,
ajo qeshi miqësisht
por atëherë i ndrojtur mbylla sytë,
të flija në një tjetër botë,
te një tjetër grua…
Në tren, Paris-Dauville, 11 janar 2016
Mos më dërgo më trëndafilë
Mos më dërgo më trëndafilë, i dashuri im,
mjaft më me letrat dhe lulet e mungesës
dua të më vish ti me hapin e lehtë
të gjitha dyert t’i kam lënë hapur
të shpirtit të trupit të qiellit
veç sytë do i mbyll sapo të shfaqesh në horizont
e kuqja e trëndafilit tani më është e zbehtë
para buzëve të tua
para gjakut tënd që ia njoh vërshimin
në krahët e ngrohtë që më pështjellin si pjellë
dhe më lënë një çast pa frymë
në buzët mbi buzë
në frymën mbi frymë
veluri më është më i bukur tek ti
si një cohë shenjti
aromë dehëse është kurmi yt
kur përgjoj dihatjen dhe të marr erë
pra eja, mos më dërgo më trëndafilë e tulipanë shumëngjyrësh
i kam hapur të gjitha dritaret e shpirtit dhe të trupit
eja ashtu zbathur me plagët që të kullojnë
nxito nëpër fllad
me këmishën tënde të bardhë larë në diell…
Ti do të jesh gjithnjë ajo…
Ti do të jesh gjithnjë ajo
okra në kapërcimin e diellit
do të jesh zjarri që mban zgjuar natën
dhe që sjell gjithë shend agun e ditës
do të jesh flladi i syve të dehur që ende s’janë shuar
tek presin hapat e tua të shkelin në qiell
e të vijnë drejt meje
me shegën e çarë që rezëllin,
me portën që shtyhet…
Ti do të jesh gjithnjë ajo
me ijet e tua të nxehta
përvëlim dëshire
që s’di ç’të bëjë nga marrëzia e puthjes së lëngësht
thua se pjergullat e botës kullojnë veç nektar,
ti do të jesh ajo që me sytë e mjelmët
qiejt do t’i shtysh dhe kohën do të ndalësh
sprovat e përrallës së vjetër do përballosh për mua.
Edhe pse plagët s’më lanë ta fitoja këtë luftë,
ti do të jesh gjithnjë ajo që ecën drejt
me hapa dhe sy shenjti,
me hijen e kërrusur dhe kokën gjithnjë pas,
duke të pritur,
nëse nuk do mund të vij një ditë
të të zgjoj në ëndërr dhe të puth gishtërinjtë
duke pëshpëritur ngadalë « Zonja ime ».
Ti do të jesh gjithnjë ajo
në spektrin e horizontit
një “pas de deux”,
një kërcim në ajër që të sjell sërrish tek unë.
Edhe pse mund të jem veç një hije,
ti do të jesh gjithnjë ajo, që si shamanët
gojën tënde do vendosësh në timen, në ditë jermi,
për të më dhënë frymën çudibërëse të ringjalljes,
ti, vogëlushja e legjendës që nuk e zbuloi asnjëherë
enigmën e dashurisë.
Ti do të jesh gjithnjë ajo…
Territoret e shpirtit
Të thashë e dashur,
territoret e shpirtit nuk janë oborri ynë me bukovile,
as pragu dhe rruga e shtëpisë,
nuk janë sheshet e mëdha «Place de la Concorde», «Place de l’Etoile»
as “Trafalgar square” apo “5th avenue”,
bulevardet zhurmëmëdha e të përmbytura nga dritat,
territoret e shpirtit janë pas qerpikëve të tu,
territore që nderen në ajër me pëshpërimat tona,
territore pa kufij që i kalojnë caqet e botës,
territoret e shpirtit janë dy krahë që të pushtojnë
dhe të mbajnë pezull me këmbët mbi ajër,
dy fjalë të nxehta, lënë në një pusullë në tryezën e bukës,
janë qafat tona që struken e kërleshen me njëra tjetrën,
dy lotë kristali qe rrëshqasin e bijen
mbi gishtërinjtë mij
me shijen e kripës të një deti dëshire,
janë një trisht i gjatë në mërmërima këngësh të vjetra
petale lulesh strukur brënda librit të dhuruar shumë vite shkuar
janë gishtërinj që shkasin mbi gjinj si mbi një tastierë
në një sonatë apo notturno për shpirtra që duan të jetojnë
janë tregime ashikësh që vijnë nga shumë larg
nga bryma e stepave të jaranëve të harruar,
territoret e shpirtit nuk janë territore lufte, flamujsh, emblemash
por janë puthje mbi sy të dehur, në ekstazë,
janë shkrimet e vjetra me kantikët e Detit të Vdekur
janë pemë e goditur nga rrufeja që çuditërisht bulëzon përsëri në pranverë,
janë arë e lëruar në vjeshtë, që dihat nën rrebesh e llohë dëbore,
këngët e Sabatit, koralet e Pashkëve, murmurima e lutjeve në Ramadan,
është heshtja e Budës që nderet tutje në horizont,
Muri i Lotëve dhe ulliri i Atit mbjellë para 4000 vjetësh
kur kërcente e dehur Sulamite,
është dansi ynë pagan për dashurinë e diellit
dhe pishtarët e ndezur ende të qytezës athinase,
janë tempujt që kam ngritur për ty në zemrën time,
plazhet e braktisur në gri ke jemi veç unë e ti,
është mjegulla që bie për të na fshehur nga bota,
për të ndezur sërrish prushin tonë të vjetër,
që dogji Euridice dhe Orfé,
të kapërdish prushin e buzëve të tua
të pish qumështin diellor në ditë ethesh
nga gjinjtë e tu, në jerm,
është udha e shkretë ku ti ende s’ke shkelur për të riardhur…
Territoret e shpirtit janë lumenjtë e tu të gjakut
ku unë lundroj bashkë me ty,
ku jeta ime rrjedh e shkon nga ikën gjaku yt,
territoret janë zogjtë që më ke falur në ditën e lindjes
e që të më zgjojnë nga gjumi ynë i ëmbël,
të thashë e dashur, por ti përsëri më pyet :
vallë a do jetojmë aq sa t’i rrahim gjithë këto territore
që kundërmojnë diell dhe përkushtim?…