Kur ikin njerëzit nga kjo botë thonë se mbetet fryma por unë kot e kam kërkuar frymën e njerëzve të mi të shtrenjtë. Asgjë nuk pipëtin, pulset nuk rrahin më dhe fryma që dikur kemi ndjerë aq pranë duket se ka shkuar përfundimisht. Ndoshta është bashkuar me frymën e botës, ndoshta, por tek unë kanë mbetur veç imazhet, fytyrat, zërat, sytë dhe duart që kam puthur dhe aromat e tyre që më kanë mnetur ende. E kështu, njerëzit të ngjajnë me lumenjtë duke përjetuar stinë, dehje dhe stuhitë e tyre dhe duke shkuar gjithnjë drejt fundit, ashtu si lumenjtë që derdhen më së përfundimisht në det.
Duket se ngushëllimi ynë i vetëm është deti, bota që shohim ende dhe kujtimet tona.
Flutura e purpurt
Lilit
“E zeza është ngjyrë”, thoshte Matisse
Abedin Dino pikturonte dikur
tulipanë të zinj në fllad vjeshte,
Këtë pasdite tetori,
çuditërisht,
okra e perëndimit ka një tjetër ngjyrë veluri.
Gjithçka merr ngjyrën e të zezës,
me kumbimin e një honi të pafund.
Ditë tetori të zeza pa peshë, pa frymë,
në oborret e botës trëndafilat janë të zinj,
me qiej të errët pis mbi krye
dhe një shpirt që endet në humbëtirë,
ku trupi fundoset ngadalë
si një Titanik në zhytjen e fundit…
Papritur një flutur e purpurt më shfaqet,
tek ngrihet e rreh flatrat pa zhurmë,
në këtë botë memece, pa gravitet.
Është flutura e dikurshme, që kërkon të hapë
qepallat e tua…
—–
3.10.2019
Motra…
Reja mbi kokë
mali mbi shpinë
dielli në gjoks
lulet e dashurisë
dhe hëna që të humbet papritur
e ti rend për ta kërkuar atë
në të zezën e natës
si në përrallën e gjyshes së vdekur
gjer në fund të botës.
Veç dy sy të mbeten në hapësirë
dhe puthja e ballit që të përvëlon…
motra, një gjysmë hëne
një gjysmë diell.
Mirazh…
Isha unë…
Harabeli vinte vërtik dhe u përplas verbazi mbi xham
ç’dhimbje dhe përpëlitje e madhe
në atë gjurmë gjaku që mbeti mbi të!
Ç’bukuri gënjeshtare e trallisëse!
E atëherë ti dergjesh si një zog i vrarë përfundimisht
me një qiell plumbi mbi sy.
Isha unë, gjymtuar e pa frymë,
sytë e mi nuk do ti shihnin më
mirazhet farfuritëse të kësaj bote
dëbora do të bjerë e hirtë…
Mos rendni më pas mirazheve!
Ti shkoje…
Nën dritën e bardhë të neonit
shtrirë në agoni
ti ngrije duart lart për të ikur si engjëlli
“Dhashë shpirt!” më the ti
ndërsa unë të shihja i plagosur
pa mundur ta ndal ikjen tënde,
Si vallë kështu?
Duar të nderur që dridheshin
që dikur mbi pëllëmbë kishin mbajtur
veç jetë e dashuri,
pjellën dhe dhimbjen e kohës së mbrapshtë
vdekjen e mëmës dhe atit,
shkoje ashtu me duart ngritur
duke shkelur mbi një liqen lotësh…
ti motër,
Hirësia ime,
Dashuria ime e gjakut,
gjithnjë e purpurt
në zemrën time mavi
bërë nga plaga e hapur që ende klith
nën zë,
nën qiej të murmë vetmitarë
pa re dhe zogj,
mërmërimë murgu,
pëshpërimë…
Ti shkoje,
më rishfaqeshe dhe ikje sërish
shkisje në botën tjetër
e unë s’dija ç’të bëja
me këtë flutur të bukur dhe flatra që shndrisnin ende
këtë flutur që më trazonte çdo çast në natën time të gjatë
në qiejt e botës
dhe këtë humbëtirë të pafund…
20.11.2019, në kthim nga Munihu