Flutura e purpurt

Kur ikin njerëzit nga kjo botë thonë se mbetet fryma por unë kot e kam kërkuar frymën e njerëzve të mi të shtrenjtë. Asgjë nuk pipëtin, pulset nuk rrahin më dhe fryma që dikur kemi ndjerë aq pranë duket se ka shkuar përfundimisht. Ndoshta është bashkuar me frymën e botës, ndoshta, por tek unë kanë mbetur veç imazhet, fytyrat, zërat, sytë dhe duart që kam puthur dhe aromat e tyre që më kanë mnetur ende. E kështu, njerëzit të ngjajnë me lumenjtë duke përjetuar stinë, dehje dhe stuhitë e tyre dhe duke shkuar gjithnjë drejt fundit, ashtu si lumenjtë që derdhen më së përfundimisht në det.

Duket se ngushëllimi ynë i vetëm është deti, bota që shohim ende dhe kujtimet tona.

Flutura e purpurt

                        Lilit




“E zeza është ngjyrë”, thoshte Matisse
Abedin Dino pikturonte dikur
tulipanë të zinj në fllad vjeshte,
Këtë pasdite tetori,
çuditërisht, 
okra e perëndimit ka një tjetër ngjyrë veluri.
Gjithçka merr ngjyrën e të zezës,
me kumbimin e një honi të pafund.
Ditë tetori të zeza pa peshë, pa frymë,
në oborret e botës trëndafilat janë të zinj,
me qiej të errët pis mbi krye 
dhe një shpirt që endet në humbëtirë,
ku trupi fundoset ngadalë 
si një Titanik në zhytjen e fundit…
Papritur një flutur e purpurt më shfaqet,
tek ngrihet e rreh flatrat pa zhurmë, 
në këtë botë memece, pa gravitet.
Është flutura e dikurshme, që kërkon të hapë
qepallat e tua…
—–
3.10.2019

Motra…

Reja mbi kokë
mali mbi shpinë
dielli në gjoks
lulet e dashurisë
dhe hëna që të humbet papritur
e ti rend për ta kërkuar atë
në të zezën e natës
si në përrallën e gjyshes së vdekur
gjer në fund të botës.
Veç dy sy të mbeten në hapësirë
dhe puthja e ballit që të përvëlon…
motra, një gjysmë hëne
një gjysmë diell.

Mirazh…

Isha unë…

Harabeli vinte vërtik dhe u përplas verbazi mbi xham

ç’dhimbje dhe përpëlitje e madhe

në atë gjurmë gjaku që mbeti mbi të!

Ç’bukuri gënjeshtare e trallisëse!

E atëherë ti dergjesh si një zog i vrarë përfundimisht

me një qiell plumbi mbi sy.

Isha unë, gjymtuar e pa frymë,

sytë e mi nuk do ti shihnin më

mirazhet farfuritëse të kësaj bote

dëbora do të bjerë e hirtë…

Mos rendni më pas mirazheve!

Ti shkoje…

Nën dritën e bardhë të neonit

shtrirë në agoni

ti ngrije duart lart për të ikur si engjëlli

“Dhashë shpirt!” më the ti

ndërsa unë të shihja i plagosur

pa mundur ta ndal ikjen tënde,

Si vallë kështu?

Duar të nderur që dridheshin

që dikur mbi pëllëmbë kishin mbajtur

veç jetë e dashuri,

pjellën dhe dhimbjen e kohës së mbrapshtë

vdekjen e mëmës dhe atit,

shkoje ashtu me duart ngritur

duke shkelur mbi një liqen lotësh…

ti motër,

Hirësia ime,

Dashuria ime e gjakut,

gjithnjë e purpurt

në zemrën time mavi

bërë nga plaga e hapur që ende klith

nën zë,

nën qiej të murmë vetmitarë

pa re dhe zogj,

mërmërimë murgu,

pëshpërimë…

Ti shkoje,

më rishfaqeshe dhe ikje sërish

shkisje në botën tjetër

e unë s’dija ç’të bëja

me këtë flutur të bukur dhe flatra që shndrisnin ende

këtë flutur që më trazonte çdo çast në natën time të gjatë

në qiejt e botës

dhe këtë humbëtirë të pafund…

20.11.2019, në kthim nga Munihu