Pasqyrë e thyer
Ai e theu pasqyrën dhe shkoi
një pasqyrë dashurie.
Ti e more ashtu të krisur
dhe në të shikoje fytyrën çdo ditë
netë dashurie, pëshpërima, fjalë
kujtime të thyera
ngjizur në atë pasqyrë
që s’mund të fshiheshin,
dhe pastaj zemërimi i pakuptimtë,
ikja e tij si një erë e marrë
me gjethet dhe degët që binin.
Ti e mbajte atë pasqyrë
për tu parë çdo ditë
trishtin dhe shpresën
për tu krehur në diell
mërmëritur një këngë të vjetër dashurie
duke riparë gjithçka tuajën, ndër vite,
buzë të rreshkura
sy të gëzuar
të vrarë
dhe mall…
Ti përgjumesh…
Ti po përgjumesh, tutje
në cepin tjetër të botës
nën dritën e zbehtë që luhatet
si në një tablo të George de la Tour
dhe letra të bie nga duart
pa mundur ta kapësh sërish
pasi ti e ke lëshuar veten,
këmbët, gjinjtë, llërët e paputhur
mbi lumin e munguar të dëshirës
që të çonin në brigje të tjerë,
të ngrohtë, të nxehtë,
në ujra që mund të të mbajnë lart pa u ndjerë
nga mijra puthje,
e frymë mistike
pasi ne i jemi dorëzuar shpirtit,
pezull mbi humbëtirë
pa ditur asnjëherë se çdo të ndodhë nesër
se ku do të ndodhen trupat tanë …
Ti po përgjumesh nën dritën okër
diçka belbëzon në gjuhë shenjtësh,
kur hije kalimtarësh shkojnë të zgjojnë ditën
por dy sy të ëmbël të përgjojnë
pa mundur ta kuptojnë Fjalën
të parën Fjalë
të fundin Fjalë,
pasi ajo ka mbetur brenda buzëve të tua
dhe duhet ti puthësh ato që Fjala të shfaqet hirëplotë…