Aeternam* Mozart…
—–
Mbrëmë vonë dëgjoja Mozart,
fon Karajan dirizhonte me duart e tij të brishta,
me gishtërinj prekte gojën e tij të hapur
sikur andej do të dilte vetë fryma e Mozart,
Requiem në Ré minor,
kjo meshë e madhe e botës në zi
me kaq qiej të përmbysur dhe diej të verbuar
meshë në oboje, violina, flaut, zëra njerëzorë e trombone,
requiem që ngrihet nga rrënojat dhe erërat që shfryjnë
nga kisha dhe jetë të rrënuara,
këndoni ju të vdekur,
ngrihuni e ngjituni në skenë
si Mozart kur vdiq në atë natë dëbore
dhjetori të acartë,
«Agnus Dei, qui tollis peccata mundi – donna eis requeim!»*
E unë dëgjoj e zhytem në detin e atij requiem-i të pafund,
pi requiem, dehem e mbytem në requiem
dhe qindra zëra ngrihen lart në një korr gjigand
që ngjan se zhvendos vetë botën,
zhytem poshtë gjithnjë e më shumë
dhe bie si një Titanik,
si një gjemi e mbytur
pa gjetur të shtrenjtin Mozart,
tretur në meloditë më të bukura të botës…
——
L.R. – natën, duke dëgjuar Mozart (21 korrik, 2018)
*- përjetësisht
* “Ti qengj i Zotit që merr lart mëkatet e botës: jepu atyre strehë”!